Zij houdt van het spinnen, dat zie ik als Spinkabouter zelfs van een afstandje. Maar als de klos vol is dan gebeurt er wat. Ze kijkt nog even verliefd naar haar draad op de spoel, aait er zachtjes overheen, en dan…. is het klaar. De stoel schuift resoluut weg van het wiel, de overgebleven wol wordt gedeponeerd in de dichtsbijzijnde bak alsof het aardappelschillen zijn. En ik zet me schrap. Want ik weet wat er komen gaat. Ik heb nog een paar minuten en ik probeer intens te genieten van dit moment, het NU.
Ze haalt de klos van het wiel, zet deze op het twijnrek. Ze pakt het laatste stukje draad en gaat de wol om haar arm winden. Geen niddy noddy, geen haspel, gewoon haar arm. Dat kan ik wel waarderen, simpel en functioneel. Maar ik houd mijn adem in. Het winden gaat er wild aan toe: ze rukt driftig aan het tere draadje, de klos draait als een dolle en vliegt bijna van het rekje af. Het wiel schudt heen en weer. Ik zou mijn mutsje vast willen houden, maar spinkabouters zijn enigzins beperkt in hun bewegingsvrijheid. De bos wol op haar arm groeit snel, het einde nadert…. TIK. Het lege klosje valt hard naar beneden op het rekje. Leeg. Pfff, even rust.
Maar dat duurt niet lang. Ze fixeert de streng met vier kleine draadjes uit de restjespot. Als ik kon zweten zou ik nu natte oksels hebben. Mijn spinster is mijn alles, maar wat ze nu gaat doen is gewoon onterend voor een spinkabouter. OH WOLLETJE, daar gaan we…. Ik zie dat ze de streng tussen wijsvinger en duim vastpakt en met een nonchalant gebaar als een lasso de lucht in zwiept richting mij…. en dan wordt het zwart…
“Wie spint, die windt”
(De Spinkabouter)
De blogberichten van de Spinkabouter zijn ook (met enige vertraging) te volgen via http://www.facebook.com/jocreaties
JOC Creaties | De Spinkabouter 