Ze spint niet. Ik zie de bergen wol, de lege stoel en het meest verontrustend: het stilstaande spinnenwiel. Dat is voor een Spinkabouter moeilijk te accepteren. Maar ja, we hebben niet veel keus natuurlijk. De spoeltjes zijn ook leeg, geen draadjes die erom vragen getwijnd te worden. Oh, wolletje, ik wordt daar zo onrustig van! Als ik kon ijsberen zou de vloer slijtplekken krijgen.
En ze was de laatste tijd zo lekker op dreef. Het ene draadje na het andere vulde de spoelen. De bak met bollen garen vulde zich gestaag. En ik was in mijn nopjes! Maar het feest is voorbij. En ik weet ook wel waarom… Ze breit. Pfff…. Tik, tik, tik, hoor ik steeds in de verte. Een vreselijk ordinair geluid vergeleken met het melodieuze gesnor van het wieltje. Het zal wel een sjaal worden of zo’n muts. Hopelijk geen trui, want dat duurt altijd een eeuwigheid.
Maar gelukkig kunnen Spinkabouters lang wachten. Ze gaan er niet vandoor, maar blijven op hun stek, trouw aan hun spinster. Want wij weten: ze komt terug. Dus wij wachten, en wachten, en denken aan de heerlijke wollige tijden die nog voor ons liggen.
“Stille wieltjes hebben lege spoelen”
(De Spinkabouter)
De blogberichten van de Spinkabouter zijn ook te volgen via http://www.facebook.com/jocreaties
JOC Creaties | De Spinkabouter 