Ik had grootse plannen. Vroeger. Toen mijn baard nog een pluisje was. Ik wilde rondtrekken door bossen en weideland, wijze dieren ontmoeten en wegen ontdekken waar nog geen kabouter ooit gelopen had. Als nazaat van een doorsnee huiskabouterfamilie wilde ik een spannend leven leiden, weg van het voorspelbare en mij laten leiden door de magie van het moment.
Maar ja, dan moet je keuzes maken. Kiezen is per definitie niet fijn. Ja betekent immers ook altijd een nee. Wat neem je mee, wat laat je achter. Een dilemma dat ook mensen niet vreemd is. Alhoewel…. als ik hier de kamer rondkijk, dan heeft zij nog nooit een keuze gemaakt om iets achter te laten. Ze is al weken aan het opruimen, maar ik zie geen verschil. Zucht. Mensen hebben iets met volume. Oh wolletje, alles moet altijd meer worden bij die mensen. Ik prijs mij gelukkig dat ik in ieder geval het loslaten goed onder de knie heb gekregen, als ik knieën had dan. Ik zit nu weliswaar op een wiel, maar ik hoef niks meer vast te houden. Dat gaat natuurlijk moeilijk zonder armen en handen, maar het hoeft ook niet. Heerlijk.
Maar zij heeft dus nog wel een weggetje te gaan. Ik aanschouw haar geworstel. Ik zou best willen helpen en haar bijstaan met goede raad. Maar ik kan niks zeggen. Denken daarentegen gaat mij heel goed af. En als ik een wijze gedachte haar kant op zou kunnen sturen dan is het deze: laat je leiden door het draadje. Echt, een wiel liegt niet. Een spinnenwiel dat draait is een houvast voor het leven. Ik kan het weten.
“Waar een wiel is, is een weg”
( De Spinkabouter)
De blogberichten van de Spinkabouter zijn ook te volgen via http://www.facebook.com/jocreaties
JOC Creaties | De Spinkabouter 