Categorie archief:Geen categorie

Wolliger

Het is werkelijk niet te geloven. Nu ben ik natuurlijk wel wat gewend als een door de wol geverfde Spinkabouter, maar hiervan val ik toch bijna van mijn wieltje! Ik weet dat mensen altijd op zoek zijn naar wat ‘anders’. Ik heb daar gelukkig geen last van (ik kan natuurlijk ook niet veel anders dan op een wiel zitten) en ik begrijp ook die drang niet. Maar mensen hebben dat dus wel. Oh wolletje, ze lijken nooit tevreden met wat ze al hebben. Er moet altijd weer wat nieuws. Bah.

Vandaag kwam mijn spinster aan met dat nieuwe ding. Had ze gebreid van nota bene haar prachtige zelf gesponnen wol. En niet eens van de restjes, nee, van de mooie bolletjes die ze koestert in haar garenmandje. Een wolkabouter noemt ze het. Pff. Waar heeft ze die nou voor nodig? Die kan niet eens op een spinnewiel zitten. Die kan gewoon helemaal niks. Maar ze is er zo vol van, het lijkt wel of ze op roze wol zit!

Ik ben niet boos, nee…..met die emotie kan een Spinkabouter niet zoveel, want wij kunnen ons niet uiten. Maar wij hebben wel gevoel en ik ben zeer teleurgesteld… Dat geeft mij in ieder geval nog de hoop dat ze niet nog eens in die menselijke valkuil der verandering trapt. Ze moet gewoon op haar wieltje blijven trappen, en af en toe even een blik op mij werpen, dan komt alles weer goed.

Een jaloerse Spinkabouter

“De kabouter van de buren lijkt altijd wolliger.”

De blogberichten van de Spinkabouter zijn ook te volgen via http://www.facebook.com/jocreaties

Advertentie

Voornemens

Ik wist het wel. Zij zei dat ze het wiel aan de kant zou zetten om wat anders te gaan doen. Maar als spinsters zoiets zeggen dan weten wij spinkabouters wel beter. Het is zo typisch voor mensen om ergens op uitgekeken te zijn. Dat denken ze dan, dat ze iets heel anders moeten gaan doen. Maar dat is helemaal niet zo. Maar ja, dat weet ik als oude rot in het vak, naar zij denkt nog dat ze overal achteraan moet jagen. Nieuwe dingen doen, nieuwe indrukken, nieuwe prikkels, wilde plannen, goede voornemens, het kan niet op.

Terwijl het toch zo eenvoudig is. Neem nou dat woord ‘voornemens’. Mensen begrijpen en gebruiken dat woord al eeuwen helemaal verkeerd. Het komt uit de kabouterwereld en werd oorspronkelijk los geschreven: “voor ne mens”. Voor geen mens dus letterlijk. Nou, nu snap je ook meteen waarom ‘voornemens’ van mensen nooit uitkomen. Ze bestaan niet! Het zijn verzinsels die niet voor mensen zijn!

Maar ja, probeer dat zo’n fladderende spinster maar eens duidelijk te maken vanaf je houten stek. Het beste wat je dan als spinkabouter kunt doen is volharden. Rustig en vastberaden blijven zitten, en hopen dat ze de draad snel weer op pakt. Dat gebeurt vroeg of laat toch altijd, maar dat weet ze nog niet.

Ze wil nu huisdieren gaan schilderen. Brr, het idee alleen al. Huisdieren zijn de meest angstaanjagende wezens voor een spinkabouter! Van die springende griezels met kwijl en scherpe tanden… O, wolletje! Ik krimp spontaan bij het idee. Ze kan toch ook gewoon wat anders schilderen? Iets wat stil blijft zitten en nergens in bijt?

Hm.

Zou ze ook spinkabouters portretteren?

Gemijmerd portret van De Spinkabouter

“Al zijn voornemens nog zo fel, de waarheid achterhaalt ze wel.”

(De Spinkabouter)

De blogberichten van de Spinkabouter zijn ook te volgen via http://www.facebook.com/jocreaties

Draadjes lezen

Jawel, ik ben er nog! Ik kan natuurlijk ook nergens heen. Een Spinkabouter is altijd zeer honkvast én bezit eindeloos geduld. Soms duurt het jaren voordat wij weer eens een mens zien. Je snapt dat wij dan erg in onze nopjes zijn.

En ook nu wordt mijn geduld beloond: na het avontuur met de kaardmolen spint ze weer de heerlijkste kleuren op ons wieltje. Oh wolletjes, wat een genot! Het gaat alleen even niet zo soepeltjes, gelukkig zit ik stevig vast…

Als Spinkabouter kan ik natuurlijk draadjes lezen als geen ander. ‘Kwaad in de draad’ noemen wij dergelijk ruig gespin . Een bekend fenomeen waarbij de spinster te weinig rust in haar hoofd heeft om een soepel en glad draadje te spinnen. Ze trapt te driftig, haar vingers zijn te gespannen en ze is met haar gedachten duidelijk elders waar het minder wollig is.

Maar een Spinkabouter weet dat dit tijdelijk is. Het wiel brengt altijd rust. En als de drift eruit getrapt is, dan komt het mooie draadje vanzelf tevoorschijn. Elke keer weer. Dus: ik zet mij nog even schrap en verheug mij op wat er komen gaat!

De geduldige Spinkabouter

‘Rustig aan, dan knapt het draadje niet.’

( De Spinkabouter)

De blogberichten van de Spinkabouter zijn ook te volgen via http://www.facebook.com/jocreaties

Waar een wiel is

Ik had grootse plannen. Vroeger. Toen mijn baard nog een pluisje was. Ik wilde rondtrekken door bossen en weideland, wijze dieren ontmoeten en wegen ontdekken waar nog geen kabouter ooit gelopen had. Als nazaat van een doorsnee huiskabouterfamilie wilde ik een spannend leven leiden, weg van het voorspelbare en mij laten leiden door de magie van het moment.

Maar ja, dan moet je keuzes maken. Kiezen is per definitie niet fijn. Ja betekent immers ook altijd een nee. Wat neem je mee, wat laat je achter. Een dilemma dat ook mensen niet vreemd is. Alhoewel…. als ik hier de kamer rondkijk, dan heeft zij nog nooit een keuze gemaakt om iets achter te laten. Ze is al weken aan het opruimen, maar ik zie geen verschil. Zucht. Mensen hebben iets met volume. Oh wolletje, alles moet altijd meer worden bij die mensen. Ik prijs mij gelukkig dat ik in ieder geval het loslaten goed onder de knie heb gekregen, als ik knieën had dan. Ik zit nu weliswaar op een wiel, maar ik hoef niks meer vast te houden. Dat gaat natuurlijk moeilijk zonder armen en handen, maar het hoeft ook niet. Heerlijk.

Maar zij heeft dus nog wel een weggetje te gaan. Ik aanschouw haar geworstel. Ik zou best willen helpen en haar bijstaan met goede raad. Maar ik kan niks zeggen. Denken daarentegen gaat mij heel goed af. En als ik een wijze gedachte haar kant op zou kunnen sturen dan is het deze: laat je leiden door het draadje. Echt, een wiel liegt niet. Een spinnenwiel dat draait is een houvast voor het leven. Ik kan het weten.

Vrij denkende Spinkabouter

“Waar een wiel is, is een weg”

( De Spinkabouter)

De blogberichten van de Spinkabouter zijn ook te volgen via http://www.facebook.com/jocreaties

Stille wieltjes

Ze spint niet. Ik zie de bergen wol, de lege stoel en het meest verontrustend: het stilstaande spinnenwiel. Dat is voor een Spinkabouter moeilijk te accepteren. Maar ja, we hebben niet veel keus natuurlijk. De spoeltjes zijn ook leeg, geen draadjes die erom vragen getwijnd te worden. Oh, wolletje, ik wordt daar zo onrustig van! Als ik kon ijsberen zou de vloer slijtplekken krijgen.

En ze was de laatste tijd zo lekker op dreef. Het ene draadje na het andere vulde de spoelen. De bak met bollen garen vulde zich gestaag. En ik was in mijn nopjes! Maar het feest is voorbij. En ik weet ook wel waarom… Ze breit. Pfff…. Tik, tik, tik, hoor ik steeds in de verte. Een vreselijk ordinair geluid vergeleken met het melodieuze gesnor van het wieltje. Het zal wel een sjaal worden of zo’n muts. Hopelijk geen trui, want dat duurt altijd een eeuwigheid.

Maar gelukkig kunnen Spinkabouters lang wachten. Ze gaan er niet vandoor, maar blijven op hun stek, trouw aan hun spinster. Want wij weten: ze komt terug. Dus wij wachten, en wachten, en denken aan de heerlijke wollige tijden die nog voor ons liggen.

Wachtende Spinkabouter

“Stille wieltjes hebben lege spoelen”

(De Spinkabouter)

De blogberichten van de Spinkabouter zijn ook te volgen via http://www.facebook.com/jocreaties

Zoals het wieltje thuis snort…

Ze zit er weer. Gelukkig. Als ik een mens was zou ik nu een diepe zucht van verlichting slaken. Maar wij Spinkabouters zijn nu eenmaal wat meer ingetogen. Wij kijken slechts tevreden neer op het wiel terwijl wij denken: Wiep Wiep Wolletje!

Het geluid van het wieltje vertelt ons altijd meer dan duizend woorden. Soms schud ik heen en weer van het driftige getrap. Dan weet ik dat mij beter gedeisd houd. Maar vandaag laat ik mij heerlijk wiegen bij het zachte gesnor en droom ik tevreden weg….

Ik denk aan wollige taferelen, pluizig en zacht, gehuld in een serene warmte…

Ik schrik op uit mijn gemeimer als het laatste plukje wol je over de spoel vliegt. Het is weer voorbij. Maar ik koester de zoete herinneren aan dit fijne draadje dat glanzend om de spoel gewikkeld zit.

Zucht.

( Voor wie mee wil dromen: https://youtu.be/7LAtvBL0QIs )

Een tevreden Spinkabouter

“Zoals het wieltje thuis snort, snort het nergens”

(De Spinkabouter)

De blogberichten van de Spinkabouter zijn ook te volgen via http://www.facebook.com/jocreaties

Spinliedje

🎼 Hoor wie spint daar

🎶

Hoor wie spint daar mensen?

Hoor wie trapt daar mensen?

Hoor wie trapt daar zachtjes op haar wiel?

‘T is een vrouwtje zeker, die erg oud is zeker,

Ga eens kijken en vraag naar haar naam.

**

Oh, is zij ’t weer? …, Ja, zij is ’t weer ….

Zij zit er echt weer iedere keer.

Dag in, dag uit, tot in de nacht.

Ik houd bij haar de wacht.

🎶

De zingende Spinkabouter

“Spinnende mensen zingen niet”

(De Spinkabouter)

De blogberichten van de Spinkabouter zijn ook (met enige vertraging) te volgen via http://www.facebook.com/jocreaties

Wie spint, die windt

Zij houdt van het spinnen, dat zie ik als Spinkabouter zelfs van een afstandje. Maar als de klos vol is dan gebeurt er wat. Ze kijkt nog even verliefd naar haar draad op de spoel, aait er zachtjes overheen, en dan…. is het klaar. De stoel schuift resoluut weg van het wiel, de overgebleven wol wordt gedeponeerd in de dichtsbijzijnde bak alsof het aardappelschillen zijn. En ik zet me schrap. Want ik weet wat er komen gaat. Ik heb nog een paar minuten en ik probeer intens te genieten van dit moment, het NU.

De Spinkabouter

Ze haalt de klos van het wiel, zet deze op het twijnrek. Ze pakt het laatste stukje draad en gaat de wol om haar arm winden. Geen niddy noddy, geen haspel, gewoon haar arm. Dat kan ik wel waarderen, simpel en functioneel. Maar ik houd mijn adem in. Het winden gaat er wild aan toe: ze rukt driftig aan het tere draadje, de klos draait als een dolle en vliegt bijna van het rekje af. Het wiel schudt heen en weer. Ik zou mijn mutsje vast willen houden, maar spinkabouters zijn enigzins beperkt in hun bewegingsvrijheid. De bos wol op haar arm groeit snel, het einde nadert…. TIK. Het lege klosje valt hard naar beneden op het rekje. Leeg. Pfff, even rust.

Maar dat duurt niet lang. Ze fixeert de streng met vier kleine draadjes uit de restjespot. Als ik kon zweten zou ik nu natte oksels hebben. Mijn spinster is mijn alles, maar wat ze nu gaat doen is gewoon onterend voor een spinkabouter. OH WOLLETJE, daar gaan we…. Ik zie dat ze de streng tussen wijsvinger en duim vastpakt en met een nonchalant gebaar als een lasso de lucht in zwiept richting mij…. en dan wordt het zwart…

De Spinkabouter

“Wie spint, die windt”

(De Spinkabouter)

De blogberichten van de Spinkabouter zijn ook (met enige vertraging) te volgen via http://www.facebook.com/jocreaties

Spint eer gij begint

Vanaf mijn stek zie ik veel wol. Echt VEEL wol. Niet de wol die zij onder mijn neus spint, want dat valt eigenlijk best mee. Of tegen, want als Spinkabouter zie ik natuurlijk graag de hele dag wol voorbij vliegen. Nee, ik bedoel die bergen. Hele hopen groeien er achter haar. De wol puilt uit dozen, mandjes en zakjes, in alle denkbare kleuren. Vanmiddag hoorde ik haar weer mompelen: “Ooh, ik heb helemaal geen wol die bij dit draadje past! Waar moet ik dit nou mee twijnen?? ”

Elke keer als ik dat hoor dan breekt mijn klomp. Als ik klompen had, want ik ben een Spinkabouter: geen hout aan de voeten, maar hout onder de bips. Maar die menselijke drang naar meer! Ze zal het nooit leren. Als Spinkabouter weet ik als geen ander dat je het moet doen met wat je hebt. Maar zij zoekt verwoed verder naar een nieuw wolletje. Ik zeg natuurlijk niks, maar ik denk veel.

“Spint eer gij begint”

(De Spinkabouter)

Ik zeg niks.

De blogberichten van de Spinkabouter zijn ook (met enige vertraging) te volgen via http://www.facebook.com/jocreaties